Parafia rzymskokatolicka pod wezwaniem Bożego Ciała przy Kolegiacie w Jarosławiu znajduje się na terenie Archidiecezji Przemyskiej i wchodzi w skład dekanatu jarosławskiego.
W 1323 roku Jarosław otrzymał prawa miejskie. Już wówczas istniała tu parafia rzymskokatolicka, która należy do najstarszych na terenie archidiecezji. W 1375 roku książę Władysław Opolczyk nadał miastu prawa magdeburskie i przeniósł je na nowe obecnie zajmowane miejsce. Fundację parafii powiększył w 1508 roku Jakub z Krzywczy, zapisując dla niej wieś Szczytna. W 1523 roku Jadwiga z Warzyszyna, wdowa po Spytku, kasztelanie krakowskim, oraz jej córki – Anna, wdowa po Mikołaju z Zakliczyna, kasztelanie wojnickim, oraz Magdalena, żona Mikołaja z Pilczy – kasztelana bełskiego, za zgodą biskupa przemyskiego Rafała Leszczyńskiego, dokonały aktu fundacji Kolegiaty wraz z Kapitułą kolegiacką. W 1618 roku książę Janusz Ostrogski ufundował przy Kolegiacie Kolegium Mansjonarzy, które zostało zatwierdzone 1619 roku przez biskupa Stanisława Siecińskiego.
Pierwotny kościół parafialny pod wezwaniem św. Mikołaja był drewniany i znajdował się w obrębie późniejszego Opactwa Benedyktynek. Przetrwał on do 1757 roku, kiedy to rozebrano go na polecenie wizytującego parafię biskupa Wacława Hieronima Sierakowskiego. W 1473 roku wybudowano na nowym miejscu (przy obecnym rynku miejskim) gotycki kościół murowany, z fundacji Spytka z Jarosławia, podkomorzego przemyskiego i mieszczan jarosławskich. Został on poświęcony pod wezwaniem Wszystkich Świętych. Kościół ten, nadwyrężony przez pożary w 1600 i 1625 roku oraz zawalenie się wieży w roku 1804, został w 1807 roku zburzony z nakazu władz austriackich.
Obecny kościół parafialny, murowany w stylu renesansowym, zbudowany został wraz z sąsiadującym kolegium według planów Józefa Bricciusa w latach 1582-1594 dla osiedlonych w Jarosławiu w 1574 roku jezuitów. Ufundowała go Zofia z Odrowążów, żona wojewody pomorskiego Jana Kostki. W 1594 roku poświęcił go biskup Wawrzyniec Goślicki, pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty. Po kasacie jezuitów w 1773 roku został on zamieniony przez Austriaków na magazyn wojskowy. W 1808 roku książę Adam Czartoryski wykupił kościół i podarował go parafii. Jego wnętrze uległo spaleniu w 1862 roku. Po remoncie kościół został poświecony w 1863 roku. Konsekrował go pod wezwaniem Bożego Ciała sufragan przemyski biskup Jakub Glazer w 1890 roku. Wyposażenie kościoła wykonane zostało w XIX wieku. Szczególną czcią wiernych otaczany jest wizerunek Matki Bożej Śnieżnej, pochodzący z XVI wieku. Z dawnego wystroju kościoła zachowały się: krzyż z XVII wieku, wykonany przez Antoniego Osińskiego oraz późnogotycka (XVI wiek) figura Matki Boskiej z dawnej Kolegiaty. Polichromię wnętrza wykonał w 1912 roku Leonard Winterowski, a odnowił ją i uzupełnił w latach siedemdziesiątych Józef Steciński. Kościół posiada organy 36 głosowe, budowane podczas ostatniej wojny przez ks. Wojciecha Lewkowicza. Na zewnątrz kościoła znajduje się kolekcja 12 kamiennych figur: patronów kościoła i świętych zakonu jezuickiego.
Od wiosny 2007 roku, staraniem obecnego proboszcza parafii ks. Mariana Bocho, prowadzone są intensywne prace konserwatorskie, mające na celu przywrócenie dawnej świetności Kolegiaty.
Przy kościele parafialnym działają następujące grupy apostolskie: Rada Duszpasterska, Lektorzy, Ministranci, Schola, Akcja Katolicka, Róże Różańcowe, Wspólnota Najświętszej Krwi, Grupa Modlitewna, Domowy Kościół, Koło Przyjaciół Misji, Legion Maryi, Stowarzyszenie Rodzin Katolickich, Zespół Charytatywny, Oaza Młodzieżowa.
Odpust parafialny: Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Jezusa (Boże Ciało), Matki Bożej Śnieżnej – 5 sierpnia.
Na terenie parafii znajdują się dwa kościoły rektoralne: pod wezwaniem Świętego Ducha (ul. Grunwaldzka) oraz pod wezwaniem św. Mikołaja i św. Stanisława Biskupa (ul. Benedyktyńska 5).